ÇİLEK KOKULU SİLGİ

Yazdıklarımı ilk defa bir kitleye ulaştırabilmenin heyecanıyla kalemi elime alıyorum. Enfes bir duyguymuş, kendimi işe yarar hissediyorum. Bu haftalık yazım tek solukluk. Kısa ama içten bir selam vereyim istedim. Merhaba herkese !

ÇİLEK KOKULU SİLGİ

Yazmak, salt mutlulukmuş. Kalemi eline alınca her şey değişiyormuş. Dünya ; Yazı yazdığın masa, oturduğun iskemle, çilek kokulu silgi, minik kareli defterinden ibaret oluyormuş. Keşfediyorum.

Ben bir yazar değilim. Doğru. Ya da kelimelerle vals yapabilen bir şair hiç değilim. Günü erkenden karşılayan, bir fincan kahvesini mutlaka içen, yaşamak görevini yerine getiren dümdüz bir Seda’yım işte. Fakat yorgunum artık. Belki kaderin cilvesinden belki de insan olmaktan kasıt. Sebep ne olursa olsun artık fazlasıyla yorgunum.

Kafamın içinde cirit atan onlarca tilki var. Kovmak istiyorum. Ağır sancılara gebeyim, unutmak istiyorum. Bundandır sebep yine kapandım misafir odasına. Yazıyorum işte. Yazıp yazıp siliyorum. Kelimeler,cümleler bir bir tükeniyor. Zorlanıyorum.

Kalem elimde düşünüyorum. Düşünürken gözüm saate ilişiyor. Dokuz buçuk. Vakit gelmiş. Kalkıp çayın altını yakmalıyım. Yine -malı -meli başladı. Yavaşça kapatıyorum defteri. Masanın üstü silgi tozu. Ellerimle süpürüyorum yoksa annem görürse başlar yine ;

‘’ Şu masada yazma. Her yer silgi tozu oluyor.,,

Fakat anneciğim anlasana o silgi tozları bana çok iyi geliyor.